1967 წლის 16 ივნისს იწყება მონტერეის პირველი საერთაშორისო პოპ ფესტივალი კალიფორნიის ქალაქ მონტერეიში, ქვეყნის საგამოფენო მოედანზე რომელიც 3 დღის განმავლობაში გრძელდება. ეს არის პირველი დიდი როკ-ფესტივალი, რომელშიც მონაწილეობდნენ The Who, Ravi Shankar, Grateful Dead, Otis Redding, Simon & Garfunkel, The Association, Laura Nyro, Jefferson Airplane, Janis Joplin, Eric Burdon, The Mamas & the Papas, Jimi Hendrix და The Animals
მონტერეის პოპ მუსიკის საერთაშორისო ფესტივალზე დამსწრეთა საერთო რაოდენობა დაახლოვებით 25,000-90,000-მდეა. მეორე ღამის 8 500-კაციანი აუდიტორია ახერხებს მშვიდობიანად დაიკავოს 7,000 ადამიანისთვის განკუთვნილი სივრცე. დამსწრეების რაღაც ნაწილი იქ ერთი დღით იმყოფება. ზოგს კი სრული სამ დღიანი აბონემენტი აქვს. ბილეთების ფასი 3-დან 6,50 დოლარამდეა. იქვე დგას ჯიხურები, სადაც იყიდება საკვები, ალკოჰოლი და თამბაქო
ყველა მონაწილეს ჰქონდა 40 წუთი და დაუკრა უფასოდ, გარდა რავი შანკარისა, რომელმაც 3 საათიანი უწყვეტი სეტი წარუდგინა მსმენელს და გამოსვლის წინ ყველას სთხოვა არ მოეწიათ თამბაქო. ასევე, ჯგუფმა The Who დაუკრა მხოლოდ 25 წუთი
The Who-ს გიტარისტმა პიტ თაუნშენდმა და ჯიმი ჰენდრიქსმა მონეტა ააგდეს თუ რომელი გასულიყო პირველი სცენაზე. თითოეულ მათგანს სცენაზე მათი ინსტრუმენტების განადგურება აქვს დაგეგმილი და ამის გაკეთება პირველს სურს. ჯიმი ჰენდრიქსი, რომელიც The Who-ს გამოწვევამ ახალ სიმაღლეებზე აიყვანა, კბილებით უკრავს გიტარაზე და ცეცხლს უკიდებს მას
ფესტივალის შემდეგ, Janis Joplin’s Big Brother and the Holding Company ცნობილ ლეიბლთან Columbia Records-თან კონტრაქტს დებს. ხოლო, Otis Redding, Steve Miller და Laura Nyro ხედავენ, თუ როგორ გაიზარდა მათი ცნობადობა. მიუხედავად 25 წუთიანი გამოსვლისა The Who ძალიან დიდ წარმატებას აღწევს ამერიკულ ფესტივალზე, ხოლო Jimi Hendrix დიდ ნაბიჯებს დგავს თავისი უკვდავი კარიერის განმავლობაში
ღონისძიება აღემატება მუსიკას და გართობას და ხდება კონტრკულტურის სიმბოლო, რომელსაც ბევრი მიიჩნევს “Summer of Love” (სიყვარულის ზაფხულის) დასაწყისად. ფესტივალი ასევე გახდა შთაგონება მომავალი სხვა მუსიკალური ფესტივალებისთვის, მათ შორის ვუდსტოკის ფესტივალისთვის ორი წლის შემდეგ
ცნობილი რეჟისორი D.A. Pennebaker ყველაფერს ფირზე აღწერს, რომელიც ჯოელ როზენმანს შთააგონებს დააფინანსოს ვუდსტოკის მუსიკალური ფესტივალი ორი წლის შემდეგ. იგი განიხილება, როგორც ერთ-ერთი საუკეთესო ფილმი
